Προμήνυμα της επερχόμενης καταιγίδας
ΑΚΥΡΟ-ΛΕΥΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΚΡΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν εν μέσω της κοινωνικής θύελλας που έχει φέρει η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού και ενόψει μιας επερχόμενης καταιγίδας στα ΑΕΙ-ΤΕΙ εξαιτίας των συνεπειών αυτής της χρεοκοπίας πάνω στην εκπαίδευση: Λουκέτα σε σχολές, μαζική ανεργία-υποαπασχόληση και εξαφάνισης κάθε οικογενειακής οικονομικής στήριξης στη νεολαία συνθέτουν το υπό διαμόρφωση, νέο τοπίο της φοιτητικής ζωής.
Η κατάρρευση του παλιού τοπίου φέρνει και την από τα κάτω αμφισβήτηση της εκλογικής διαδικασίας ως μέσο έκφρασης της βούλησης των φοιτητών αλλά και την ταυτόχρονη πολιτική πόλωση στο εσωτερικό αυτής της ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας. Οι δύο αυτές τάσεις κυριάρχησαν και στις φοιτητικές εκλογές 18ης Μάη, όπως και σ' όλες σχεδόν τις εκλογικές αναμετρήσεις στα ΑΕΙ-ΤΕΙ μετά το κίνημα των καταλήψεων του 2006-7, χωρίς -παρόλα αυτά- να ενισχυθούν σε μία εφάμιλλη των ευρύτερων δραματικών κοινωνικών εξελίξεων, ενυπωσιακή κλίμακα. Η μικρή αύξηση της συμμετοχής φέτος δεν αντέστρεψε την τάση αύξησης της αποχής που έχει παρατηρηθεί μετά το 2008, ενώ οι νέοι αυτοί ψηφοφόροι μοιράστηκαν κυρίως στο άκυρο- λευκό, τα οποία αυξήθηκαν αισθητά, αλλά και στην ενίσχυση των δύο πολιτικών άκρων του φοιτητικού συνδικαλισμού, τη ΔΑΠ και την ΕΑΑΚ. Οι δυνάμεις αυτές που πρωταγωνίστησαν από αντίθετο μετερίζι η καθεμιά στην πιο πρόσφατη μεγάλη μάχη στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (Νόμος-Πλαίσιο, άρθρο 16) συνιστούν στη συνείδηση των πλατιών φοιτητικών μαζών τις πιο διαφορετικές προοπτικές: Από τη μια μεριά η εξατομίκευση, η πελατειακή σχέση και η αντίδραση και από την άλλη ο συλλογικό, μαχητικός και ανατρεπτικός αγώνα. Συγκεκριμένα, στα ΑΕΙ, όπου σπουδάζει η κύρια μάζα των νέων, η ΔΑΠ μετά από πολυετή πορεία διαρκούς φθοράς αύξησε σημαντικά τις δυνάμεις της, εκμεταλλευόμενη αφενός την πτώση της ΠΑΣΠ και αφετέρου τη σχετική κινηματική νηνεμία στις σχολές κατά την ακαδημαϊκή σεζόν που μόλις τελείωσε. Η μη ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος στα ΑΕΙ-ΤΕΙ φέτος δεν οφείλεται σε κάποια συντηρητική στροφή των φοιτητών, αλλά στην αμηχανία τους μπροστά στην κατάρρευση του μέχρι τώρα τρόπου ζωής τους. Η ΕΑΑΚ, την οποία στήριξε και η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας, πέτυχε μια μικρή αύξηση, συνεχίζοντας τη σταθερή ανοδική πορεία της την τελευταία τετραετία, χωρίς να σημαίνει πως και αυτή έχει συναντήσει ένα όριο, αδυνατώντας ως τώρα να αναλάβει τα επαναστατικά καθήκοντα που θέτει στο φοιτητικό αγώνα το νέο τοπίο της καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Η αναγκαιότητα για μια επαναστατική πολιτική στις σχολές φαίνεται , εξάλλου και έμμεσα, από το γεγονός ότι όλες οι ενδιάμεσες πολιτικά παρατάξεις που προέρχονται από το χώρο της κεντροαριστεράς, της ρεφορμιστικής και της αμιγώς σταλινικής αριστεράς γνώρισαν πτώση. Η ΠΑΣΠ μείωσε αρκετά τις δυνάμεις της μετά από μια περίοδο σταθερής ανόδου που τερματίστηκε μετά από ένα χρόνο σκληρής “Μνημονιακής” λιτότητας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η ΠΚΣ μείωσε αισθητά τις δυνάμεις της συνεχίζοντας την πτωτική της πορεία την τελευταία τριετία, πληρώνοντας τον αντιδραστικό και διασπαστικό ρόλο της από τις καταλήψεις του 2006-7 μέχρι σήμερα, που ζητά τη ίδρυση νέων συλλόγων παλεύοντας για ένα “φοιτητικό ΠΑΜΕ”. Η ΑΡ.ΕΝ μειώθηκε ελάχιστα (5,2% έναντι 5,3%), μετά από μια περίοδο σχετικής ανόδου. Οι ίδιες τάσεις εκδηλώθηκαν και στα αποτελέσματα των εκλογών στους σπουδαστικούς συλλόγους των ΤΕΙ όλη της χώρας.
Η αμέσως επόμενη περίοδος θα χαρακτηριστεί από ένα εκτεταμένο κύμα λουκέτων σε σχολές και τμήματα των ΑΕΙ-ΤΕΙ και την παραπέρα εκτίναξη της ανεργίας των πτυχιούχων και συνακόλουθα σε μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση συνολικά του φοιτητικού συνδικαλισμού, μαζί και του εργατικού και επαγγελματικού συνδικαλισμού που αναπτύχθηκε σε τελείως διαφορετικές βάσεις. Όπως πρέπει κανείς να τάσσεται ενάντια στο κλείσιμο σχολών, με αντίστοιχο τρόπο πρέπει να τάσσεται κανείς κατά του τυπικού ή άτυπου “κλεισίματος” των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων ή σωματείων. Η νικηφόρα, όμως, πάλη ενάντια στις αντι-εκπαιδευτικές και αντεργατικές συνέπειες της καπιταλιστικής χρεοκοπίας που δεν μπορεί παρά να ξεσπάσει με εξεγερτικό τρόπο πολύ σύντομα, μπορεί να είναι μονάχα επαναστατική, να συνδέεται δηλαδή πολιτικά, προγραμματικά και οργανωτικά με την πάλη για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας και της παιδείας, σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις. Γι' αυτό απαιτείται η ανάπτυξη της αυτοργάνωσης των φοιτητών, μέσα από γενικές συνελεύσεις και ανοιχτές επιτροπές αγώνα, με ένα πρόγραμμα πάλης ενάντια σε όλα τα “Μνημόνια”, για την ανατροπή της κυβέρνησης και της τρόικα, για μια πραγματικά δημόσια δωρεάν και υψηλού επιπέδου ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους, για μόνιμη-σταθερή δουλειά για όλους, το σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας από την εργατική εξουσία.
Συμβούλιο Δράσης της ΟΕΝΗ κατάρρευση του παλιού τοπίου φέρνει και την από τα κάτω αμφισβήτηση της εκλογικής διαδικασίας ως μέσο έκφρασης της βούλησης των φοιτητών αλλά και την ταυτόχρονη πολιτική πόλωση στο εσωτερικό αυτής της ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας. Οι δύο αυτές τάσεις κυριάρχησαν και στις φοιτητικές εκλογές 18ης Μάη, όπως και σ' όλες σχεδόν τις εκλογικές αναμετρήσεις στα ΑΕΙ-ΤΕΙ μετά το κίνημα των καταλήψεων του 2006-7, χωρίς -παρόλα αυτά- να ενισχυθούν σε μία εφάμιλλη των ευρύτερων δραματικών κοινωνικών εξελίξεων, ενυπωσιακή κλίμακα. Η μικρή αύξηση της συμμετοχής φέτος δεν αντέστρεψε την τάση αύξησης της αποχής που έχει παρατηρηθεί μετά το 2008, ενώ οι νέοι αυτοί ψηφοφόροι μοιράστηκαν κυρίως στο άκυρο- λευκό, τα οποία αυξήθηκαν αισθητά, αλλά και στην ενίσχυση των δύο πολιτικών άκρων του φοιτητικού συνδικαλισμού, τη ΔΑΠ και την ΕΑΑΚ. Οι δυνάμεις αυτές που πρωταγωνίστησαν από αντίθετο μετερίζι η καθεμιά στην πιο πρόσφατη μεγάλη μάχη στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (Νόμος-Πλαίσιο, άρθρο 16) συνιστούν στη συνείδηση των πλατιών φοιτητικών μαζών τις πιο διαφορετικές προοπτικές: Από τη μια μεριά η εξατομίκευση, η πελατειακή σχέση και η αντίδραση και από την άλλη ο συλλογικό, μαχητικός και ανατρεπτικός αγώνα. Συγκεκριμένα, στα ΑΕΙ, όπου σπουδάζει η κύρια μάζα των νέων, η ΔΑΠ μετά από πολυετή πορεία διαρκούς φθοράς αύξησε σημαντικά τις δυνάμεις της, εκμεταλλευόμενη αφενός την πτώση της ΠΑΣΠ και αφετέρου τη σχετική κινηματική νηνεμία στις σχολές κατά την ακαδημαϊκή σεζόν που μόλις τελείωσε. Η μη ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος στα ΑΕΙ-ΤΕΙ φέτος δεν οφείλεται σε κάποια συντηρητική στροφή των φοιτητών, αλλά στην αμηχανία τους μπροστά στην κατάρρευση του μέχρι τώρα τρόπου ζωής τους. Η ΕΑΑΚ, την οποία στήριξε και η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας, πέτυχε μια μικρή αύξηση, συνεχίζοντας τη σταθερή ανοδική πορεία της την τελευταία τετραετία, χωρίς να σημαίνει πως και αυτή έχει συναντήσει ένα όριο, αδυνατώντας ως τώρα να αναλάβει τα επαναστατικά καθήκοντα που θέτει στο φοιτητικό αγώνα το νέο τοπίο της καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Η αναγκαιότητα για μια επαναστατική πολιτική στις σχολές φαίνεται , εξάλλου και έμμεσα, από το γεγονός ότι όλες οι ενδιάμεσες πολιτικά παρατάξεις που προέρχονται από το χώρο της κεντροαριστεράς, της ρεφορμιστικής και της αμιγώς σταλινικής αριστεράς γνώρισαν πτώση. Η ΠΑΣΠ μείωσε αρκετά τις δυνάμεις της μετά από μια περίοδο σταθερής ανόδου που τερματίστηκε μετά από ένα χρόνο σκληρής “Μνημονιακής” λιτότητας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η ΠΚΣ μείωσε αισθητά τις δυνάμεις της συνεχίζοντας την πτωτική της πορεία την τελευταία τριετία, πληρώνοντας τον αντιδραστικό και διασπαστικό ρόλο της από τις καταλήψεις του 2006-7 μέχρι σήμερα, που ζητά τη ίδρυση νέων συλλόγων παλεύοντας για ένα “φοιτητικό ΠΑΜΕ”. Η ΑΡ.ΕΝ μειώθηκε ελάχιστα (5,2% έναντι 5,3%), μετά από μια περίοδο σχετικής ανόδου. Οι ίδιες τάσεις εκδηλώθηκαν και στα αποτελέσματα των εκλογών στους σπουδαστικούς συλλόγους των ΤΕΙ όλη της χώρας.
Η αμέσως επόμενη περίοδος θα χαρακτηριστεί από ένα εκτεταμένο κύμα λουκέτων σε σχολές και τμήματα των ΑΕΙ-ΤΕΙ και την παραπέρα εκτίναξη της ανεργίας των πτυχιούχων και συνακόλουθα σε μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση συνολικά του φοιτητικού συνδικαλισμού, μαζί και του εργατικού και επαγγελματικού συνδικαλισμού που αναπτύχθηκε σε τελείως διαφορετικές βάσεις. Όπως πρέπει κανείς να τάσσεται ενάντια στο κλείσιμο σχολών, με αντίστοιχο τρόπο πρέπει να τάσσεται κανείς κατά του τυπικού ή άτυπου “κλεισίματος” των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων ή σωματείων. Η νικηφόρα, όμως, πάλη ενάντια στις αντι-εκπαιδευτικές και αντεργατικές συνέπειες της καπιταλιστικής χρεοκοπίας που δεν μπορεί παρά να ξεσπάσει με εξεγερτικό τρόπο πολύ σύντομα, μπορεί να είναι μονάχα επαναστατική, να συνδέεται δηλαδή πολιτικά, προγραμματικά και οργανωτικά με την πάλη για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας και της παιδείας, σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις. Γι' αυτό απαιτείται η ανάπτυξη της αυτοργάνωσης των φοιτητών, μέσα από γενικές συνελεύσεις και ανοιχτές επιτροπές αγώνα, με ένα πρόγραμμα πάλης ενάντια σε όλα τα “Μνημόνια”, για την ανατροπή της κυβέρνησης και της τρόικα, για μια πραγματικά δημόσια δωρεάν και υψηλού επιπέδου ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους, για μόνιμη-σταθερή δουλειά για όλους, το σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας από την εργατική εξουσία.
25/5/2011
ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΕ ΑΕΙ:
2011 2010
ΔΑΠ 38,05% 34,82%
ΠΑΣΠ 28,46% 31,07%
ΠΚΣ 13,18% 14,35%
ΕΑΑΚ 9,68% 9,54%
ΑΡ. ΕΝ. 5,28% 5,34%
Πηγή: www.nka.gr (157/200 ΑΕΙ)
