Παρέμβαση ΟΕΝ στο Πανελλαδικό Διήμερο Συντονιστικό της Ε.Α.Α.Κ.,2-3 Νοέμβρη

Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας

παρέμβαση στο Πανελλαδικό Διήμερο των σχημάτων της ΕΑΑΚ 

Αθήνα,  2-3 Νοέμβρη  2013

Η  νέα καταστροφή που μας απειλεί

και πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε

1. Το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων της ΕΑΑΚ διεξάγεται εν τω μέσω της απεργίας διαρκείας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων και την παραμονή της Γενικής Απεργίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (6η Νοέμβρη).

    Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων εντάσσεται στο  κύμα εκείνο των  απεργιών που έχει ξεκινήσει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα από τις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη ενάντια στο πρόγραμμα “κινητικότητας” και απολύσεων που προωθεί η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου κατ' εντολή των τροϊκανών πατρόνων της.

   Η 8η εβδομάδα της απεργίας στα πανεπιστήμια, όμως, δεν είναι ό,τι... απέμεινε από το κύμα των απεργιών σε καθηγητές, εργαζόμενους σε ασφαλιστικά ταμεία, ΟΑΕΔ και  ΔΕΚΟ.

  Πάνω απ' όλα είναι ένας αγώνας που έρχεται από το πολύ κοντινό μέλλον της ταξικής πάλης. Και αυτό γιατί τα  τρέχοντα μέτρα δεν έχουν μόνο στόχο τη μείωση του μισθολογικού κόστους στο δημόσιο, αλλά και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο.

   Μετά τις 25.000 “μετακινήσεις” και τις τουλάχιστον 15.000 απολύσεις στο δημόσιο (μέχρι τέλους του 2014), έρχεται ένας μόνιμος μηχανισμός “κινητικότητας” και απολύσεων με στόχο τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων από τις 700.000 που θα φτάσουν το 2015 στις ...450.000 μέχρι το 2017 .

   Η νεολαία και προπαντός εκείνη που είτε φοιτά, είτε έχει αποφοιτήσει από τα ΑΕΙ-ΤΕΙ της χώρας είναι η πρώτη που θα χτυπηθεί από την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Και  μάλιστα τρεις τρόπους:

·                                                Με την παραπέρα κατάρρευση των σχολών. Μετά το λουκέτο στο ¼ των σχολών με το σχέδιο “Αθηνά”, η κατάργηση των θέσεων των διοικητικών υπαλλήλων προμηνύει τη συνολική αποδιοργάνωση των σχολών ΑΕΙ-ΤΕΙ. Τις απολύσεις των διοικητικών ακολουθούν οι “απολύσεις” φοιτητών και η λειτουργία των πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

·                                                Με τη δραματική μείωση των ευκαιριών απασχόλησης στο δημόσιο.  Λιγότερες θέσεις εργασίας στο δημόσιο σημαίνει λιγότερες δυνατότητες της νεολαίας να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά. Όποιες νέες προσλήψεις γίνουν στο δημόσιο θα είναι με συμβάσεις έργου, με ασφάλιση μέσω ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ), μισθούς πείνας και πρόσληψη μέσω δουλεμπορικών εταιριών που θα ισχύουν προσωρινά με λεφτά του ΕΣΠΑ.

·                                                Με την μόνιμη ... part – time δουλεία και ανεργία.  Οι αλλαγές των εργασιακών σχέσεων στο Δημόσιο πάντα αποτελούν προάγγελο νέων αντιδραστικών τομών στις εργασιακές σχέσεις στον “Ιδιωτικό τομέα” της οικονομίας πχ πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων και κυριαρχία των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Οι αλλαγές αυτές σε συνδυασμό με την μαζική ανεξέλεγκτη ανεργία -που στη νεολαία αγγίζει το 65%- σκιαγραφούν μια ζωή σε διαρκή κινητικότητα, ανασφάλεια, φτώχεια και κατάθλιψη.

2.   Όλα τα παραπάνω αν μη τι άλλο υποδηλώνουν ότι σε αντίθεση με όσα διατείνεται η άθλια κυβέρνηση της τρόικας : Κανένα Μνημόνιο δεν έχει τελειώσει, καμία κρίση δεν έχει ξεπερασθεί!

    Αντίθετα, βρισκόμαστε εν τω μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης, την οποία επιδείνωσαν τα Μνημόνια και απέτυχαν να τη διαχειριστούν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της χώρας υπό τας ... εντολάς του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ.

   Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για ένα “εθνικό σχέδιο ανάπτυξης” και διόρθωση των αδικιών καθώς προχωράμε στην ανάκαμψη είναι χοντροκομμένα ψέματα.

   Στην πραγματικότητα ετοιμάζει, πέραν από νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, να νέο γύρο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας σε hedge funds (επενδυτικά ταμεία υψηλού ρίσκου) και μονοπώλια και την παραχώρηση του ελέγχου των πόρων του ΕΣΠΑ στις ευρωπαϊκές και κυρίως γερμανικές τράπεζες.

   Η  αναιμική και εντελώς αμφίβολη ανάκαμψη  της οικονομίας και των δημόσιων οικονομικών (προϋπολογισμός)  για την οποία επαίρεται η κυβέρνηση  κρύβει πίσω της τρεις μεγάλες ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν:

• Το δημόσιο χρέος που παραμένει γιγάντιο
•  Το ληξιπρόθεσμο ιδιωτικό χρέος προς τράπεζες, κράτος, ασφαλιστικά ταμεία το οποίο έχει εκτιναχθεί
• Η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας λόγω της εξαετούς ύφεσης

    Αυτές οι βόμβες θα πυροδοτηθούν  από την επιδείνωση της παγκόσμιας κρίσης, όπως αυτή φαίνεται από την  επιβράδυνση της παγκόσμιας  οικονομίας και την προαναγγελία του τερματισμού της πολιτικής παροχής φθηνού χρήματος από την αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα (Fed).

     Η Ε.Ε. θα συνεχίσει και με το παραπάνω να αποτελεί το “μεγάλο ασθενή” του παγκόσμιου καπιταλισμού, γεγονός που θα γίνει 100% εμφανές το αργότερο μετά τις ευρω-εκλογές του Μαΐου του 2014 με δραματικές συνέπειες για τις σημερινές κυβερνήσεις των χωρών -μελών της.

3. Μόνο έχοντας ένα διεθνή ορίζοντα μπορεί το νεολαιίστικο κίνημα, μαζί και η ΕΑΑΚ, να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος. Ο ορίζοντας αυτός “μαυρίζει” και πάλι, απειλώντας το λαό αυτής της χώρας με μία καταστροφή μεγαλύτερη από εκείνη που έχει ζήσει μέχρι και σήμερα, μεγαλύτερη από εκείνη που προετοίμαζαν ούτως ή άλλως οι καπιταλιστές στα Μνημόνια τους.

   Γι' αυτό δεν αρκεί να παλέψουμε μόνο για να μην περάσουν τα μέτρα της κινητικότητας-απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων με την περικοπή 26% της κρατικής χρηματοδότησης, η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας και οι ιδιωτικοποιήσεις.    

   Δεν αρκεί ούτε καν η διατύπωση ενός εναλλακτικού, αντικαπιταλιστικού, μεταβατικού προγράμματος, αν αυτό το πρόγραμμα μαζί με ένα σχέδιο δράσης δεν έχει σαφή στόχο τη μετάβαση σε εκείνη την κοινωνική και πολιτική κατάσταση, η οποία θα επιτρέψει την πλέρια εφαρμογή αυτού του προγράμματος.

   Καιρός να βγάλουμε ορισμένα μαθήματα μετά από τρισίμισι χρόνια μνημονιακής καπιταλιστικής αντίδρασης και αντι-μνημονιακής λαϊκής αντίστασης.

     Τα προδοτικά ιερατεία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν ούτε το στοιχειώδη αγώνα για να μην περάσουν τα αντι-λαϊκά μέτρα.

       Ούτε, όμως, αρκούν οι μαχητικές απεργίες διαρκείας ενός ή ακόμα και περισσοτέρων σωματείων, συλλόγων ή και ομοσπονδιών, των οποίων οι διεκδικήσεις δεν θίγουν τα ιερά και όσια του συστήματος.

      Εξάλλου, ολοένα και λιγότερα πείθουν τις πλατιές μάζες το σενάριο μιας “αριστερής” κυβέρνησης που το μόνο που θα κάνει είναι μια καλύτερη, “φιλο-λαϊκή” διαχείριση μιας πρωτοφανούς και καταστροφικής καπιταλιστικής κρίσης.

    Ας μην περιμένουμε τίποτα από τους γραφειοκράτες των συνδικάτων και τους επίδοξους “αριστερότερους” χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Δεν μπορούμε, επίσης να περιμένουμε να ... αποτύχει μια αστική “αριστερή” κυβέρνηση για να “δικαιωθούμε” κατόπιν εορτής, μην απαντώντας εδώ και τώρα στο κεντρικό ζήτημα που έχει τεθεί ήδη από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008: Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.

     Χρειαζόμαστε τον “από τα κάτω”, αντιγραφειοκρατικό συντονισμό κάθε μαχόμενης δύναμης των εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων εργατών και νεολαίων σε κάθε συνοικία, σε κάθε χώρο δουλειάς και σπουδής.

      Ανεξάρτητα εργατικά Κέντρα αγώνα, κόντρα και ενάντια στο κράτος, τους δήμους και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία πρέπει να στηθούν παντού και να συντονισθούν σε πανελλαδικό επίπεδο.

    Σ' αυτά τα ανεξάρτητα κέντρα αγώνα, ειδική θέση μπορούν και πρέπει να έχουν οι γενικές συνελεύσεις των μαχόμενων φοιτητικών συλλόγων, η ΕΑΑΚ., οι οργανώσεις και οι μεμονωμένοι αγωνιστές που την στηρίζουν.

    Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς πρέπει να μπουν μπροστά σ' αυτή τη διαδικασία σε όλους τους μαζικούς χώρους, παλεύοντας μαζί με κάθε πραγματικά ταξική δύναμη του κινήματος.

   Στόχος  μας πρέπει να είναι η οργάνωση μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας για να παραλύσουμε το σύστημα, το αστικό κράτος και την κυβέρνηση και να δημιουργήσουμε τους όρους για το τσάκισμα τους.

   Η ωμή κρατική (τελευταία πχ στην ΑΣΟΕΕ, Νομική Κομοτηνής) και φασιστική/Χρυσαυγίτικη παρακρατική βία (δολοφονία Παύλου Φύσσα) που έχει δοκιμάσει το νεολαιίστικο κίνημα όλο αυτό το διάστημα, αλλά και συνολικά η εργατική τάξη  πρέπει να μας κάνει να καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να... παρακάμψουμε, ούτε να μεταρρυθμίσουμε εκ των έσω το αστικό κράτος, αν θέλουμε στ' αλήθεια να σωθεί ο λαός από τον όλεθρο που τον οδηγούν οι καπιταλιστές.  

    Ένα οικονομικά και πολιτικά χρεοκοπημένο αστικό κράτος, σαν το ελληνικό, δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει εκτός από άγρια καταστολή παντός τύπου στο διηνεκές. Το ίδιο και με το παραπάνω  ισχύει και για τις άθλιες κυβερνήσεις -από εκείνη του Παπανδρέου μέχρι τη σημερινή του Σαμαρά- που έχουν κάτσει στο σβέρκο του λαού στο όνομα της “διάσωσης” μιας πατρίδας που δεν μας ανήκει και δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνο πάνω στα κόκαλα μας. Το ίδιο θα ισχύσει για όποια κυβέρνηση θελήσει να ικανοποιήσει έστω και ελάχιστα λαϊκά αιτήματα χωρίς να απαλλοτριώσει τους απαλλοτριωτές της ζωής μας.

      Μόνη λύση είναι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, η εξουσία των εργατικών συμβουλίων, η συστηματική κινητοποίηση των μαζών ενάντια σε κάθε όρο που γεννά την εκμετάλλευση, την καταπίεση και τον εξευτελισμό ανθρώπου από άνθρωπο.  Μόνο έτσι θα μπορέσει ο λαός να αποκτήσει ψωμί, παιδεία και ελευθερία, να ανοίξει ο δρόμος για την πλήρη κοινωνική και ανθρώπινη χειραφέτηση.

    Εκτός από διεθνή “ορίζοντα”, χρειαζόμαστε και ένα διεθνές και διεθνιστικό πολιτικό προσανατολισμό. Οι αγώνες που ξεσπάνε από τη μία άκρη της Ευρώπης και του κόσμου στην άλλη, χρειάζονται κοινό συντονισμό και κοινό στόχο που δεν μπορεί να είναι άλλος από την διάλυση της ΕΕ, τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης και  τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό!

  Χρειαζόμαστε μια επαναστατική Διεθνή -την Τέταρτη Διεθνή- και μαζικά επαναστατικά κόμματα στην πρώτη γραμμή κάθε κοινωνικής μάχης.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

konservokouti-oen.blogspot.gr

ΔΙΕΘΝΕΣ – ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Αθήνα, 14 – 15 Δεκεμβρίου 2013