ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ 4ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΟΕΝ

-->

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ 4ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΟΕΝ

1. Χωρίς παρόν και μέλλον μέσα στον καπιταλισμό

Οι καπιταλιστές έχουν αποτύχει οικτρά να “διασώσουν” το σύστημα τους, όπως αποδεικνύεται με τραγικό τρόπο στην Ελλάδα, παρότι τείνουν να καταστρέψουν εντελώς τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων με τη λιτότητα που προκαλούν.

Η νέα γενιά δεν έχει παρόν μέσα στον καπιταλισμό.

• Το 58% των νέων 15-24 ετών και το 32% των 25-35 ετών είναι άνεργοι, ενώ όσοι εργάζονται -εφόσον πληρώνονται κανονικά...-λαμβάνουν μισθούς 400-700 ευρώ και αυτά υπό τους πιο άθλιους όρους ελαστικής δουλείας, με ανεπαρκή έως ανύπαρκτη ασφάλιση. Η συνολική ανεργία θα στη χώρα αγγίξει το 2013 το 30%.
• Η μαζική ανεργία και η ελαστική απασχόληση παρασέρνoυν το ασφαλιστικό σύστημα και την Υγεία. Με τα όρια της συνταξιοδότησης να έχουν φτάσει στα 67 έτη, όχι μόνο κανείς νέος δεν πρόκειται να πάρει ποτέ σύνταξη, αλλά με τους σημερινούς και... αυριανούς όρους δουλειάς που επιβάλλει ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να έχει καμία ουσιαστική ασφαλιστική κάλυψη, δηλαδή καμία πρόσβαση στην υγεία και την πρόνοια.
• Όποιος δεν έχει χρήματα, δεν θα μπορεί να έχει νοσοκομειακή περίθαλψη όταν τη χρειασθεί, όποιος μένει χωρίς δουλειά, δεν θα έχει καμία κρατική – κοινωνική υποστήριξη μιας και τα νοσοκομεία διαλύονται και ιδιωτικοποιούνται, ενώ δεν θα λαμβάνει καμία άλλη κοινωνικής παροχής (πχ επιδόματα ανεργίας, προνοιακά επιδόματα, προγράμματα απασχόλησης).
• Υπό το βάρος της ανεργίας/ελαστικής απασχόλησης και της δραματικής υποχρηματοδότησης από το κράτος αλλά και τις τράπεζες, ολόκληρη η εκπαίδευση καταρρέει. Σχολεία και σχολές κλείνουν, ενώ όσα μένουν αδυνατούν να λειτουργήσουν xωρίς βιβλία, καθηγητές, θέρμανση.
• Το αδιέξοδο των νέων γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, καθώς και οι γονείς τους αδυνατούν να τους υποστηρίξουν οικονομικά, λόγω των απολύσεων, των μειώσεων των μισθών και της άγριας φορο-ληστείας.

Μ' άλλα λόγια το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας την ίδια στιγμή που γίνεται αντικείμενο της πιο άθλιας εκμετάλλευσης εξωθείται προς τον κοινωνικό αποκλεισμό και γίνεται ευάλωτο σε κάθε είδους καταστρεπτική για το ίδιο “διέξοδο” (πχ ναρκωτικά, αλκοολισμός)

Σ' αυτήν την κατάσταση έχουν οδηγήσει τους νέους τα δύο Μνημόνια που έχουν έως τώρα εφαρμοσθεί. Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση θα τους οδηγήσει και εκείνο ακόμα το Μνημόνιο που προετοιμάζεται μέχρι το τέλος του 2012.

Τα νέα πρωτοφανή σκληρά (20 δισ. ευρώ) μέχρι το 2016 και οποιαδήποτε άλλα παρόμοια μέτρα λιτότητας σε συνδυασμό με την όποια νέα χρηματοδοτική “στήριξη” έλθει από την τρόικα (πχ νέο “κούρεμα” χρέους, επαναγορά ομολόγων κλπ.) δεν θα καταστήσουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, ούτε θα οδηγήσει στην ανάκαμψη -ακόμα και με τους όρους και στο χρόνο- που η τρόικα και η κυβέρνηση της προβλέπουν και φαντάζονται.

Η μείωση των μισθών και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων εκτίναξαν την ανεργία των νέων, αντί να τη μειώσουν. Η ανεργία των νέων 15-24 ετών δεν πρόκειται να επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα πριν το 2030 ή αλλιώς: οι νέοι του σήμερα προορίζονται να στελεχώσουν τη νέα “χαμένη” γενιά, ενώ η επόμενη γενιά θα ζήσει με χειρότερους όρους από την προηγούμενη.

Συνεπώς δεν υπάρχει ούτε μέλλον μέσα στον καπιταλισμό.

2. Για την κρίση δεν φταίνε οι “άλλοι” εργάτες, φταίνε οι καπιταλιστές

Γι' αυτό, δεν φταίνε οι παλιότερες γενιές των εργαζομένων (δηλαδή οι πατεράδες, οι παπούδες μας κλπ.), ούτε οι εργαζόμενοι που ήλθαν εξαθλιωμένοι από άλλες χώρες (δηλαδή, οι μετανάστες), ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ. όπως μας λένε οι Τροϊκανοί και υποτακτικοί τους.

• Φταίνε οι σημερινές και παλιότερες γενιές των καπιταλιστών και των πολιτικών εκπροσώπων τους. Αυτοί τα δημιούργησαν προκειμένου να αποφύγουν την ευθεία σύγκρουση με τους εργαζομένους κυρίως στα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού και να ανοίξουν δρόμους πρωτοφανούς εκμετάλλευσης των εργατών της Ανατολής και προπαντός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της “Λαϊκής Δημοκρατίας” της Κίνας...
• Φταίει η κατάρρευση της οικονομίας τους την οποία επιδεινώνουν όλες οι πολιτικές ανάσχεσης της παγκόσμιας κρίσης που ξέσπασε βίαια πριν πέντε χρόνια και τα Μνημόνια “διάσωσης” τους.

Ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση ακολουθεί τον “δρόμο” ή καλύτερα το πλήρες αδιέξοδο της Ελλάδας, δηλαδή ένα πανευρωπαϊκό Μνημόνιο που θα επιβάλει μια ευρωπαϊκή ελίτ χωρών με άγρια λιτότητα, κοινωνική καταστροφή, εκτίναξη του χρέους και αντίστροφα...

Αυτό σημαίνει πως η μετανάστευση στις “αναπτυγμένες” χώρες της Ευρώπης της Μέρκελ δεν αποτελεί “διέξοδο” για τη νέα γενιά. Ακόμα και στη Γερμανία αρχίζουν να είναι ορατά τα σημάδια μιας “ελληνικού” τύπου κρίσης, ενώ οι επίδοξοι νέοι “γκασταρμπάιτερ” θα έχουν πολύ χειρότερη τύχη από τους προγόνους τους, όπως και οι ντόπιοι Γερμανοί κλπ, νέοι εργάτες σε σχέση με τη δική τους.

Η απειλή να “χαθεί” μια ολόκληρη γενιά δεν αφορά μόνο τους νέους αυτής της χώρας, αλλά κάθε χώρας στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο υπό το βάρος του καπιταλιστικού χρέους.

Γι' αυτό, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την κρίση χρέους για τους λαούς της Ευρώπης, μαζί και της Ελλάδας εκτός από τη διαγραφή ολόκληρου του δημοσίου χρέους που φορτώνουν τους εργαζομένους εκείνοι που το δημιούργησαν: οι καπιταλιστές και τα κράτη τους.

Όλη η εξουσία στους εργάτες, όλες οι ελπίδες μας στην παγκόσμια επανάσταση

Τον καπιταλισμό και τα χρηματιστικά παράσιτα του υπηρετούν κυβερνήσεις τύπου Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, εφαρμόζοντας πιστά τις εντολές της Τρόικας και των Ελλήνων καπιταλιστών. Καμία φιλολαϊκή λύση δεν μπορεί μία «αριστερή κυβέρνηση» στα πλαίσια του καπιταλισμού και της ΕΕ, όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια στιγμή τα κόμματα της αστικής τάξης και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα διαλύονται, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, τα θραύσματα τους συνασπίζονται για να αντιμετωπίσει το ανερχόμενο επαναστατικό κίνδυνο που φέρνει το κυοφορούμενο νέο ριζοσπαστικοποιημένο εργατικό κίνημα.

Η νεολαία έχει δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα της επαναστατικής πολιτικής περιόδου στην οποία βρίσκεται η χώρα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, στην οποία πρωταγωνίστησε.

Οι αγώνες της μαζί και οι νέες μορφές οργάνωσης που αυτοί γέννησαν, ειδικά μετά το εμβληματικό Δεκέμβρη δεν θα μπορέσουν να αναπτυχθούν και να πετύχουν ακόμα και τους ελάχιστους στόχους τους, αν μείνουν στο σημερινό τους επίπεδο. Δεν θα νικήσουμε απλώς παλεύοντας για να μην περάσουν μέτρα, να πέσει η κυβέρνηση ή ακόμα και να βγει η χώρα από την ΕΕ...

Το διακύβευμα αυτών των αγώνων είναι οι συνολικοί όροι ζωής, οι οποίοι καταρρέουν θέτοντας πρωτίστως το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας: ποια τάξη μπορεί να τεθεί επικεφαλής της κοινωνίας για να την αναδιοργανώσει σε νέες βάσεις.

Θα συνεχίσει η παρακμασμένη αστική τάξη να κυβερνά, σκορπώντας ένα πρωτοφανή όλεθρο ή θα αναλάβει την εξουσία η εργατική τάξη απελευθερώνοντας ολόκληρη την κοινωνία από τα ταξικά δεσμά;

Για να μας νικήσουν οι καπιταλιστές θα πρέπει να ξεκινήσουν από εκεί που -δεν- τελείωσε ο Χίτλερ και ο φασισμός: Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Αυτήν την φρικαλέα προοπτική ανοίγουν οι σημερινές αστικές “δημοκρατικές” κυβερνήσεις τύπου Σαμαρά που στοιβάζει χιλιάδες μετανάστες νέους εργάτες στα “κέντρα φιλοξενίας”, μειώνει τους μισθούς κάτω από τα 400 ευρώ για όλους τους νέους και καταργεί την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Αυτή την προοπτική εκφράζει ωμά η άνοδος της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα και η προσπάθεια της να διεισδύσει στα σχολεία.

Η νεολαία είτε θα γίνει το πειραματόζωο αυτής της βαρβαρότητας, είτε η μαγιά της επαναστατικής ανατροπής της.

Εμείς παλεύουμε για το δεύτερο. Παλεύουμε για να ενισχύσουμε και να ενώσουμε τις αντιστάσεις των νεολαιίστικων μαζών, να αναπτύξουμε τις αυτοργανωμένες μορφές δράσεις τους (συνελεύσεις σε σχολεία-σχολές, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, εργατικές επιτροπές σε χώρους δουλειάς) κλπ.) με στόχο την ανατροπή κάθε αστικής κυβέρνησης, την αποτίναξη της τροϊκανής κηδεμονίας και την ακύρωση των Μνημονίων.

Γι’ αυτό πρέπει να οργανώσουμε μια Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας κόντρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και των περισσοτέρων φοιτητικών συλλόγων και εργατικών σωματείων και ομοσπονδιών. Αυτή η μορφή πάλης μπορεί να θέσει ανοιχτά το ζήτημα της εξουσίας από τη μεριά της εργατικής τάξης. Αλλά για την επίλυση του απαιτείται η οργάνωση μιας εργατικής-λαϊκής εξέγερσης και σοσιαλιστικής επανάστασης για τη συντριβή του αστικού κράτος και των φασιστικών παρακρατικών συμμοριών από τις εργατικές -λαϊκές πολιτοφυλακές και την κατάκτηση εξουσίας από το προλεταριάτου για την αναδιοργάνωση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε νέα, σοσιαλιστική βάση.

Χωρίς αυτήν, καμία λύση σε κανένα λαϊκό πρόβλημα, την ανεργία, τη φτώχεια, την άθλια υγεία και παιδεία δεν μπορεί να δοθεί.

Γι' αυτό χρειαζόμαστε μια επαναστατική πολιτική οργάνωση της νεολαίας μαζί με το εργατικό επαναστατικό κόμμα που θα παίξει τον καταλυτικό ρόλο στον αγώνα για την εξουσία.

Μια τέτοια οργάνωση φιλοδοξεί να γίνει η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας.

Αυτός ο αγώνας μπορεί να ξεκινήσει (και) από τη δική μας χώρα, αλλά δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί χωρίς την επαναστατική υποστήριξη του παγκόσμιου προλεταριάτου. Η άνοδος των εργατικών και επαναστατικών αγώνων στους οποίους η νεολαία δίνει το δικό της στίγμα, ειδικά στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική δημιουργεί το πιο κατάλληλο διεθνές περιβάλλον για να οργανώσουμε και να αναπτύξουμε μέχρι τα άκρα αυτή τη στήριξη. Γι' αυτό χρειαζόμαστε εδώ και τώρα μια νέα εργατική επαναστατική Διεθνή που θα παλεύει για την παγκόσμια επανάσταση, την 4η Διεθνή!