Κείμενο παρέμβασης της ΟΕΝ Βόλου στις φοιτητικές εκλογές στην Αρχιτεκτονική Βόλου

      

          

Στον πέμπτο χρόνο της κρίσης και στον τρίτο της μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα είδαμε να συντελούνται πολλά από εκείνα που το φοιτητικό κίνημα αντιμάχονταν από τα γενοφάσκια του.  Ο νόμος Διαμαντοπούλου και οι  συνέχειες του κατάργησαν από την πίσω πόρτα το άσυλο, οι επιχειρήσεις μπήκαν στις σχολές, τα μνημόνια διέλυσαν τα ταμεία των πανεπιστημίων και τώρα το σχέδιο Αθηνά ξεκίνησε τα λουκέτα. Στα πλαίσια μιας χρεοκοπημένης οικονομίας και ενός χρεοκοπημένου συστήματος, του καπιταλισμού, το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο βρίσκεται υπό διάλυση. Τον τελευταίο χρόνο ακόμη περισσότερο, είδαμε φοιτητές να πεθαίνουν επειδή δεν είχαν χρήματα για θέρμανση(λάρισα), νεολαίους να βασανίζονται και να ξυλοκοπούνται ως ‘τρομοκράτες’(κοζάνη), μαθητές να συλλαμβάνονται επειδή υπερασπίστηκαν τον πλούτο της περιοχής τους από τα κοράκια των πολυεθνικών(χαλκιδική).

Το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης καταστέλλει και τρομοκρατεί, αφού με οικονομικούς όρους δεν μπορεί να μας πείσει. Δεν μπορεί να μας πείσει ότι δεν είναι η μισή νεολαία άνεργη. Δεν μπορεί να μας πείσει ότι τα πανεπιστήμια θα μείνουν ανοιχτά. Δεν μπορεί να μας πείσει ότι ακολουθώντας αυτήν την πολιτική θα έρθει ανάπτυξη. Ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο, με την Ε.Ε. να αδυνατεί να δώσει λύση και να διατάζει κούρεμα των καταθέσεων είναι πια φανερό ότι για την πραγματικότητα που ζούμε, από τη μεριά των από πάνω δεν περισσέυουν λύσεις για μας.

Αυτή η αδυναμία τους είναι φανερή σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Από το ότι δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις σχολές μας ούτε για τα βασικά, μέχρι το ότι δεν υπάρχει επαρκής σίτιση, στέγαση και μέχρι το ότι κανείς μας δεν ξέρει αν θα χρησιμοποιήσει το πτυχίο για κάτι πέρα από διακοσμητικό. Όμως ο μόνος λόγος για να ασχολούμαστε τις αδυναμίες και τα αδιέξοδα τους δεν είναι άλλος από το να δούμε τη δική μας δύναμη και να περπατήσουμε τους δρόμους της.

Η δική μας δύναμη βρίσκεται στο συλλογικό δρόμο. Βρίσκεται εκεί όπου παλεύεται, οργανώνεται και μπαίνει σε εφαρμογή ένα σχέδιο μάχης που μπορεί και νικάει. Κι αυτό γίνεται μέσα σε ζωντανές συνελεύσεις, ζωντανές καταλήψεις που κάνουν πράξη όσα συζητάνε. Το προηγούμενο διάστημα στη σχολή ζήσαμε την αγωνιώδη προσπάθεια των φοιτητών να βρεθούν στο αμφιθέατρο και να προετοιμάσουν τη δράση τους. Παρά την πανελλαδική κίνηση που υπήρξε και τον αγώνα των ΤΕΙ, το φοιτητικό κίνημα δεν μπόρεσε να κερδίσει μια συνολικότερη μάχη, αφού η τροπολογία πέρασε. Όμως αυτό δεν σημαίνει οτι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ήττα, αλλά μπροστά στην επιτακτική ανάγκη να οργανώσουμε τη νίκη βγάζοντας μαθήματα για το πώς διεξάγουμε αγώνες  και το τι χρειάζεται να κάνουμε για να κερδίζουν.

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η λύση για το εαυτό μας βρίσκεται έξω από μας. Έτσι και το φοιτητικό κίνημα για να μπορέσει να κερδίσει θα πρέπει να έρθει σε επαφή με τους μοναδικούς του συμμάχους, την εργαζόμενη και άνεργη εργατική τάξη. Γιατί για να πέσει ένας νόμος ,σε περιόδους που το κράτος είναι σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να πέσει η κυβέρνηση που το προτείνει και κάθε κυβέρνηση των καπιταλιστών. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας κι εμείς να γίνουμε κομμάτι ανεξάρτητων κέντρων αγώνα που θα την οργανώσουν.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι μορφές πάλης του φοιτητικού κινήματος δεν υποστήριχταν από το αντίστοιχο πολιτικό περιέχομενο. Το φοιτητικό κίνημα αναφέρθηκε σε καταλήψεις διαρκείας με μια στείρα φρασεολογία (βλ.συντονιστικό γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων). Τα ΤΕΙ είχαν μπει σε κυλιόμενες καταλήψεις με στενά συντεχνιακά αιτήματα και τα ΑΕΙ έκαναν σαν να μη βλέπουν. Το γεγονός πως το φοιτητικό κίνημα δεν αγκάλιασε τους αγώνες των συναδέλφων στα ΤΕΙ και δεν τους εμπλούτισε, δεν έχει να κάνει με απάθεια αλλά με το ότι δεν παλεύτηκε ένα σχέδιο νίκης που να είναι κατανοητό που πάει και τι κάνει. Όμως τώρα περισσότερο από ποτέ φανερώνεται η αναγκαιότητα να βάλουμε σε εφαρμογή τις καταλήψεις διαρκείας, έτσι όπως τις έχει ανάγκη η εποχή: Ζωντανές, αποφασιστικές, που θα μιλάνε και θα δρουν συνολικά για ότι γίνεται μέσα και έξω από τη σχολή.

Ως ΟΕΝ παλέψαμε στη σχολή να αναδείξουμε αυτά τα ζητήματα όλο τον προηγούμενο καιρό και να προτάξουμε ένα σχέδιο μάχης που να συνδιαλέγεται με τους αγώνες που γίνονται στην πόλη αλλά και το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά.  Η σχολή έχοντας μπει σε προεκλογικό κλίμα παρουσιάζει ‘ξαφνικά’ μια πρωτοφανή κινητικότητα(μέχρι και ΑΦΡ-βλ. ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε σε προσπάθεια συνέλευσης!). Για μας οι εκλογές, δεν είναι μια τρύπα στο χωροχρόνο που ξαφνικά τα πάντα αρχίζουν να κυλούν με άλλους ρυθμούς. Θεωρούμε πως οι εκλογές είναι άλλη μια μάχη, που τη δίνουμε χωρίς αυταπάτες και έχοντας τες στο μυαλό σαν συνέχεια της ζωής του φοιτητικού κινήματος μέσα στις συνελεύσεις του και τους αγώνες του.

Στη σχολή μας, η πλήρης ανυπαρξία φανερά συντηρητικών και συστημικών δυνάμεων –όπως η ΔΑΠ, η ΠΑΣΠ και το ΑΦΡ- θα έλεγε κανείς πως θα ήταν όρος για πιο προχωρημένη πολιτική κουβέντα και σκέψη στις διαδικασίες του συλλόγου των φοιτητών, όρος μάχιμων συνελεύσεων των φοιτητών της σχολής. Αντ’ αυτού είδαμε τον προηγούμενο καιρό αριστερές δυνάμεις –ΜΑΣ, ΑΡΕΝ και σχήμα ΕΑΑΚ-  να αδυνατούν να αναγνώσουν τη φύση της εποχής, την επειγότητα της κατάστασης που ζούμε και να θεωρούν πως στο φοιτητικό κίνημα αρμόζει ένα τυφλοσούρτι σχετικά με το τι και πως πρέπει να κάνουμε. Αυτή είναι μια τακτική που έχει μόνιμα στραμμένα τα μάτια στις εκλογές, που αδιαφορεί -φανερά ή μη- για τις συνελεύσεις επειδή θεωρεί πως πρέπει να περιμένουμε να αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί. Αυτή η τακτική κρύβει ανικανότητα πολιτικής ανάγνωσης κι ανάλυσης της εποχής που κινείται με ρυθμούς ιστορικών αλλαγών.

Το ΜΑΣ εδώ και καιρό δεν παλεύει την επιτυχία των συνελεύσεων, αναπαράγει μια ξερή λογική περί ‘εκφυλισμού των συνελεύσεων’ και καταλήγει να έρχεται σαν φτωχός συγγενής στις συνελεύσεις(και μόνο αφού έχουν βγει). Μας καλεί να «ψηφίσουμε αγωνιστές στα ΔΣ» αναθέτοντας τους αγώνες απλά στα στελέχη της. Πρόκειται για την αντίληψη του ΚΚΕ που βρίσκεται σε εντελώς άλλο κόσμο και θεωρεί πως το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αναδιατάσσεται κι όχι ότι καταρρέει υπό το βάρος της παγκόσμιας, δομικής κι ιστορικής καπιταλιστικής κρίσης και χρεοκοπίας. Αυτός είναι ο λόγος που μεταθέτουν την επίλυση των πάντων για «όταν θα πάρει την εξουσία η εργατική τάξη». Δεν αναγνωρίζουν αυτή την πάλη σαν άμεσο σημερινό καθήκον στην διαλεκτική του σύνδεση με κάθε μικρό αγώνα.

Η ΑΡΕΝ αδιαφορεί για τις διαδικασίες των γενικών μας συνελεύσεων, εμφανίζεται με μια μόνιμη γκρίνια για τον τρόπο που αυτές γίνονται χωρίς κείμενα με προτάσεις της, ενώ τελευταία κάλεσε στη δημιουργία επιτροπής αγώνα, λες κι η αρχιτεκτονική είναι μια σχολή που.. κατασπαράσσεται από κυβερνητικές δυνάμεις και γι αυτό ο κόσμος του αγώνα πρέπει να στραφεί στην οργάνωση αντιπαραθετικών με τη συνέλευση οργάνων! Η εμπιστοσύνη της σε μια κυβέρνηση με κορμό την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και κλαδιά κάθε Καμμένου της δημιουργεί μια στάση αναμονής. Η κυβέρνηση που οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κυβέρνηση εντός του καπιταλισμού που σαφώς δεν θα μπορεί τίποτα άλλο να κάνει εκτός από το να διαχειριστεί την κρίση για λογαριασμό των καπιταλιστών. Αυτός είναι ο λόγος που συντάσσεται πλήρως με την ξεπουλημένη κι εργοδοτική ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και που διοργανώνει απεργιακές συγκεντρώσεις μαζί με τους εργατοπατέρες των Εργατικών Κέντρων που η μόνη τους έννοια είναι να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή.

Με το σχήμα ΕΑΑΚ δίναμε για πολλά χρόνια μαζί τις μάχες τόσο σε επίπεδο εκλογών όσο και σε επίπεδο συνελεύσεων. Η διάσταση ανάμεσα σε ένα σχέδιο μάχης που προτείναμε εμείς ως μέλη της ΟΕΝ και σε μια στάση φοβικής αναμονής που πρότειναν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγινε αγεφύρωτη μετά τη σταλινικού τύπου διαγραφή μας από το σχήμα ΕΑΑΚ. Δεν... «επιλέξαμε», όπως παραχαράσσει η Camera Obscura συνεχίζοντας τον σταλινικό της κατήφορο, να μην στηρίζουμε ΕΑΑΚ. Το σχήμα ΕΑΑΚ μας πέταξε απ’ έξω και μάλιστα μέσα από κρυφές διαδικασίες σχήματος, επειδή καταδεικνύαμε στο εσωτερικό του όλες τις λανθασμένες επιλογές και προωθούσαμε μια επαναστατική πολιτική ώστε να μη φτάσει η σχολή στο σημείο να μην παλεύει τίποτα και να μην μπορεί να βγάλει ούτε συνέλευση. Η φοβικότητα και η αδυναμία του σχήματος ΕΑΑΚ εκφράζεται πολύ καλύτερα σήμερα που στις συνελεύσεις προτείνει μονοήμερες καταλήψεις-τουφεκιές με σκοπό τα σπασμωδικά άμαζα κατεβάσματα σε πανελλαδικές πορείες, ίσα για να κουβαλήσει ο σύλλογος την ταμπέλα του στην πορεία και στο πανελλαδικό συντονιστικό. Αυτή φοβικότητα οφείλεται σε μια λάθος ανάγνωση των δυνατοτήτων και των καθηκόντων της εποχής.

Ως ΟΕΝ θεωρούμε ότι η εποχή στην οποία ζούμε είναι γεμάτη από δυνατότητες, τις οποίες όμως πρέπει να αξιοποιήσουμε πριν αυτή μας ξεπεράσει. Βλέπουμε ότι η γενιά μας θα ζήσει την επανάσταση και γι αυτό θα πρέπει να οργανώσουμε τη νίκη της. Για να μην πνιγεί στο αίμα της αντεπανάστασης, των πολέμων, του ναζισμού. Για να ζήσουμε μια ζωή στην οποία θα καλύπτονται οι ανάγκες μας, αφήνοντας όλο το χώρο και το χρόνο στους πόθους και στις επιθυμίες μας. Αυτή είναι μια ζωή στον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Με τα μάτια στραμμένα σε ότι χρειάζεται να κάνουμε για να τσακίσουμε το αστικό κράτος και τις φασιστικές του συμμορίες που σβήνουν από το χάρτη το μέλλον μας, δίνουμε τόσο τη μάχη των εκλογών, όσο και τη μάχη των συνελεύσεων που οφείλουν να γίνουν πριν και μετά από αυτές. Καλούμε όλους τους συνάδελφους και κάθε αγωνιστή να βγουμε μπροστά στην πάλη για μαζικές και ζωντανές διαδικασίες. Πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί, αφήνοντας απέξω μόνο τις γραφειοκρατικές κι αντεπαναστατικές λογικές.

Η επόμενη μέρα είναι σήμερα και είναι δική μας: της εκμεταλλευόμενης και καταπιεσμένης νεολαίας κι εργατικής τάξης.

            ΟΕΝ Βόλου